Op bezoek bij de vrijwilligers
Ik ben aan het wachten op Nicole en Luc, twee vrijwilligers in de digipunten van regio Kordia. Nicole komt aan met haar fiets, ze begroet me met een warme lach. Ze opent de deur van het digipunt in Lichtaart en zet alvast verse koffie. Even later komt Luc ook aan, we zetten ons aan een tafel en ze beginnen te vertellen.
Zowel Luc als Nicole hebben een professionele achtergrond in de IT-sector, dat is dan ook de grootste reden dat ze bij Digidak terechtgekomen zijn. Nicole kon niet meer werken doordat ze een ongeval had gehad, Luc ging vroegtijdig op pensioen. Thuis in de zetel zitten was niet voor hen weggelegd, ze wilden zichzelf nuttig maken. Dus gingen ze op zoek naar vrijwilligerswerk, Digidak stond altijd bovenaan wanneer ze vrijwilligerswerk in de regio online opzochten.
Ik vraag wat er nu zo leuk is aan vrijwilliger zijn bij digidak en ze besliste unaniem: “Je zit in een toffe groep vrijwilligers, het is heel flexibel want je kan week per week zien wanneer het voor jou uitkomt én je blijft zelf wat bij met alle nieuwe technologische snufjes.” De vragen die ze in een digipunt krijgen zijn echt de basis, om vrijwilliger te willen worden moet je geen echte tech zijn. Het is belangrijk dat je als vrijwilliger voldoende digitaal vaardig bent om problemen te kunnen opzoeken en zo oplossen. Maar je moet vooral geduldig zijn en bereid zijn om iedereen te helpen met hun vragen.
Nicole vertelt me een verhaal over een keer dat ze begeleider was bij een les over het werken met een Iphone. Nicole: “Ik was nog niet zo lang bezig als vrijwilliger, ik was begeleidster bij een les over het gebruik van een Iphone. Er zat een 73-jarige mevrouw in onze les die écht niet mee kon, ze wist zelfs niet hoe touchscreen werkte. Ik nam haar even apart om extra ondersteuning te bieden, toen kwam heel haar verhaal eruit. Haar man en zoon waren overleden, ze mocht haar kleinzoon niet zien van haar schoondochter. Een vriendin gaf haar een Iphone zodat ze toch contact kon houden met haar kleinzoon, maar ze kon er niet mee werken. Dit gaf haar veel stress, een smartphone was helemaal nieuw voor haar. Ik begeleidde haar gedurende 3 lessen, aan het begin van de 3de les liet ze zo fier als een gieter zien dat ze een foto van een foto van haar zoon had kunnen nemen. Door de 1 op 1 werking voelen mensen zich op hun gemak en vertrouwen ze je om hun verhaal te delen.”
Luc pikt in en vertelt me dat mensen soms ook naar een digipunt komen voor het sociaal contact. Er is een mevrouw die bijna wekelijks langskomt met een digitale vraag. Vaak zijn die vragen niet erg belangrijk, maar wilt ze vooral een babbeltje doen. Ze is altijd heel dankbaar wanneer de vrijwilligers haar helpen. Terwijl we over haar aan het praten zijn komt ze al aan bij het digipunt in Lichtaart, 10 minuutjes te vroeg, dus de deuren zijn nog gesloten. Wanneer de deuren openen zet ze zich aan tafel en haalt ze chocolaatjes in hartjesvorm boven en deelt ze die uit aan iedereen die op dat moment in het digipunt aanwezig is.
Mensen zijn je echt dankbaar zeggen de digihelpers, wat voor een digitaal vaardig persoon lijkt als iets heel klein, is voor een ‘digibeet’ een grote hulp. Het is vrijwilligerswerk waar je veel voldoening uit haalt, en waar jij volledig zelf kan kiezen hoeveel en wanneer je er tijd aan spendeert.
